Milinda

‘Alle mystieke ervaringen zijn stralen naar dezelfde transzintuiglijke zon, waarin de eenheid en het onuitsprekelijke, die er slechts een uitdrukking van zijn, wordt bereikt…’ — Onder dit leidmotief verscheen eind 1981 een tweede bundel essays van Erik Van Ruysbeek.

In zijn eerder verschenen De omtrek en het centrum (1978) lag het accent op de persoonlijke zoektocht van de mysticus; in Van fysica tot metafysica richt de blik zich naar buiten, naar de wereld van het allergrootste en het allerkleinste. In de grensgebieden van fysica en kosmologie manifesteert zich immers een beeld van de werkelijkheid dat grote overeenkomsten vertoont met de mystieke intuïties en ervaringen zoals die verwoord worden in alle grote religieuze tradities. Van Ruysbeek duikt in de wondere wereld van de kwantumfysica aan de hand van het destijds baanbrekende boek De tao van fysica van Fritjof Capra. De wijze waarop hij zijn lezers op het spoor zet van de diepere werkelijkheid heeft niets aan kracht verloren.